Yeni Türkiye, yerli/sahici projelerden doğacaktır

Erken seçim, Türkiye’nin ufkunda göründü. Bize öyle geliyor ki, iç bunalımlar ve dış belirsizlikler bu haliyle sürdükçe, bir değil, ardı ardına birkaç seçim yaşanacaktır. Kasım seçiminde (sürpriz olmazsa, Türkiye, sürprizler ülkesi oldu ne yazık ki) taşlar yerini bulmayacak, tersine daha fazlasını yerinden oynatacak görünmektedir. Bugünkü halleriyle ne siyasi partiler, ne sivil toplum, ne de devlet, Türkiye’nin içine düştüğü hegemonya krizini çözecek reçeteye sahip değil.

Türkiye’nin tarihsel bunalımının temelinde “kendini bilmeme” krizi yatmaktadır. Türkiye, kendini bilmediği gibi, kendini arar da görünmemektedir. Dışarıda, başkalarının kendi tarihsel-toplumsal var oluşları için ürettiği düşünce veya yöntemlerin peşine takılarak yön aramaya devam etmektedir. Öte yandan her tarihsel dönemeçte bu yönelimleri de hüsranla bitmektedir. Biz Yarın Dergisi olarak, başından beri hiçbir ön ya da art koşul koymadan “kendine dönme”, “kendini bilme” ve biz olarak, “kendimiz üzerine düşünmenin” esas sorumluluğumuz olduğuna inanmaktayız.

Düşünceler, bakış açıları ve toplumsal felsefeler, siyasetlerin üzerinden türetildiği ve uygulamalara esas teşkil ettiği “anlam haritalarıdır”. Anlam haritalarından mahrum ya da haritalarını kaybetmiş milletler, tarihin büyük alt-üst oluşlarında meydana gelen dev değişim dalgalarının içinde boğulur giderler. Kamuoyuna karamsarlık aşılamak, umutları kırmak istemeyiz. Dergimizi, “söz tükenmedi/umut yaşıyor” diye çıkartmaktayız. Ama önümüzdeki tehlikenin de farkına varalım. Millet ve devlet olarak tarihin kader anlarından birinde daha pusulasız ve siyasetsiz vaziyetteyiz. Biz kimiz, neyiz, nereden geliyor ve nereye gidiyoruz? Halimizin bize söyledikleri nedir, istikbalimizden ne bekliyoruz? Bu basit görünen, fakat çok önemli olan soruları, toplumsal etkileşim içinde ve ortak çabayla cevaplamalıyız!

İç ve dış konjonktür “seri halinde” seçimler yapılmasına ne kadar olanak tanır, bilinmez, fakat çağdaş ve demokratik Türkiye’yi sağlam temellere oturtacak sahici yenilenme ve değişme için millet iradesine sürekli müracaat etmekten başka da yol yok. Yeni Türkiye, sahte, iki yüzlü, laf kalabalığını proje diye yutturan, ipi başkasının elinde “uğursuz bünyeler”de değil, millet enerjisinin açığa çıkıp harekete geçtiği paylaşımcı ve katılımcı demokratik vasatlarda inşa edilecektir. Siluetler halinde ortada dolaşan “değişimci” ve “yenilikçi” karikatürleri, Türkiye’nin kendi küllerinden yeniden doğma isteğini, bilerek ya da bilmeyerek boşa çıkartabilirler. Bunlar, milletin yenilenme isteğinden sadece söz ve rol çalmaktalar. Yenilenme talebini hayata geçirecek ufuk, proje ve kadroları olmadığından başka hesaplara kurban edebilirler.

Yeni Türkiye’yi kuracak hareket, beslendiği millet enerjisinin zenginliğine yaraşır biçimde çok sayıda renk taşıyacak ve barındıracaktır. Tarih sahnesine fırlayacak bir irade, Yeni Türkiye’yi ayağa düşmekten de, ulaşılamayan “kızıl elma” olmaktan da kurtaracaktır. Öyle anlaşılıyor ki kriz, daha da derinleşecek, derinleştikçe de çözüm tomurcuklarını bağrında filizlendirecektir.

Türkiye, “düşüncesizlik” ve “siyasetsizliğin” ağır faturalarını ödedi. Bu coğrafya, bu tarih ve bu halkın menbalarından beslenen bin bir düşünce, bakış açısı ve yürekten kopup gelen tartışmalar yeşertilmelidir. Bizi toplumsal felaha taşıyacak ip uçlarını her birimiz içimizde taşımaktayız. Düşünceler birbirini tanır ve birbirilerine yol bulurlar. Ama “düşüncesizlik” kör bir dövüş ya da “ele kulluk”tur.

Aklına, beynine, insani yaratıcılığına güvenmeyen siyaset(sizlik)lerden ne beklenebilir? Toplumsal yükselişin acı ve hüsranla bittiği yakın tarihin deneyimleri hep akılda tutulmalıdır.

Bundan sonra “kurtarıcı adaylarına”, “projen nedir ve senin midir kardeşim?” diye sormalı, meseleye bir de bu tarafından bakmalıyız.